Dit was kort na ’94. Suid-Afrika se nuwe demokrasie nog groen. Ek het op ‘n plattelandse dorpie op die grens van die Groot-Karoo gewoon. Dit was die jaar, soos nou, besonder droog gewees. Ek ry op ‘n warm bloukop koggelmanderdag in die tradisioneel bruin woonbuurt van die dorpie en sien ‘n hond kort geketting aan ‘n paal. Onsteld oor die maer hond met ‘n leë ou geel enamelbak, sonder water en kos, spreek ek die antie op die stoep aan. Sy sien toe rooi en val my met ‘n skerp tong aan. “F#*! die hond, meneer, wat van my…” snou sy my toe. Haar woorde het my laat dink …
Die Grondwet is die hoogste wet van ons land. Die handves van menseregte is deel daarvan. Die doel van dié handves is om ons regte te beskerm en te bevorder. Die handves bevat die basiese menseregte wat inherent deel van alle mense is – mense word daarmee gebore, hulle hoef dit nie te verdien nie en dit is kleurloos. Dit is soos die genade van die Here wat almal insluit. Die antie met die hond aan die ketting het ook dié regte. Dit is universeel. Meer nog, die Suid-Afrikaanse handves van menseregte is die mees progressiewe in die wêreld. Dit vorm die hoeksteen van ons demokrasie.